ਫ਼ੈਜ਼ ਕਾ ਆਖ਼ਿਰੀ ਕਲਾਮ

ਬਹੁਤ ਮਿਲਾ ਨ ਮਿਲਾ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਸੇ ਗ਼ਮ ਕਯਾ ਹੈ

ਮਤਾਏ-ਦਰਦ ਬਹਮ ਹੈ ਤੋ ਬੇਸ਼ੋ-ਕਮ ਕਯਾ ਹੈ

ਹਮ ਏਕ ਉਮਰ ਸੇ ਵਾਕਿਫ਼ ਹੈਂ ਅਬ ਨ ਸਮਝਾਓ

ਕਿ ਲੁਤਫ਼ ਕਯਾ ਹੈ ਮੇਰੇ ਮੇਹਰਬਾਂ ਸਿਤਮ ਕਯਾ ਹੈ

ਕਰੇ ਨ ਜਗ ਮੇਂ ਅਲਾਵ ਤੋ ਸ਼ੇ'ਰ ਕਿਸ ਮਕਸਦ

ਕਰੇ ਨ ਸ਼ਹਰ ਮੇਂ ਜਲ-ਥਲ ਤੋ ਚਸ਼ਮੇ-ਨਮ ਕਯਾ ਹੈ

ਅਜਲ ਕੇ ਹਾਥ ਕੋਈ ਆ ਰਹਾ ਹੈ ਪਰਵਾਨਾ

ਨ ਜਾਨੇ ਆਜ ਕੀ ਫ਼ੇਹਰਿਸਤ ਮੇਂ ਰਕਮ ਕਯਾ ਹੈ

ਸਜਾਓ ਬਜ਼ਮ ਗ਼ਜ਼ਲ ਗਾਓ ਜਾਮ ਤਾਜ਼ਾ ਕਰੋ

ਬਹੁਤ ਸਹੀ ਗ਼ਮੇ-ਗੇਤੀ, ਸ਼ਰਾਬ ਕਮ ਕਯਾ ਹੈ

ਔਰ ਫਿਰ ਇਕ ਦਿਨ ਯੂੰ ਖ਼ਿਜ਼ਾਂ ਆ ਗਈ

ਔਰ ਫਿਰ ਇਕ ਦਿਨ ਯੂੰ ਖ਼ਿਜ਼ਾਂ ਆ ਗਈ

ਆਬਨੂਸੀ ਤਨੋਂ ਕੇ ਬਰਹਨਾ ਸ਼ਜਰ

ਸਰਨਿਗੂੰ ਸਫ਼-ਬ-ਸਫ਼ ਪੇਸ਼ੇ-ਦੀਵਾਰੋ-ਦਰ

ਔਰ ਚਾਰੋਂ ਤਰਫ਼ ਇਨਕੇ ਬਿਖ਼ਰੇ ਹੁਏ

ਜ਼ਰਦ ਪੱਤੇ ਦਿਲੋਂ ਕੇ ਸਰੇ-ਰਹਗੁਜ਼ਰ

ਜਿਸਨੇ ਚਾਹਾ ਵੋ ਗੁਜ਼ਰਾ ਇਨਹੇਂ ਰੌਂਦਕਰ

ਔਰ ਕਿਸੀ ਨੇ ਜ਼ਰਾ-ਸੀ ਫ਼ੁਗ਼ਾਂ ਭੀ ਨ ਕੀ

ਇਨਕੀ ਸ਼ਾਖ਼ੋਂ ਸੇ ਖ਼ਵਾਬੋ ਖ਼ਯਾਲੋਂ ਕੇ ਸਬ ਨਗ਼ਮਾਗਰ

ਜਿਨਕੀ ਆਵਾਜ਼ ਗਰਦਨ ਕਾ ਫੰਦਾ ਬਨੀ

ਜਿਸਸੇ ਜਿਸ ਦਮ ਵੋ ਨਾ-ਆਸ਼ਨਾ ਹੋ ਗਯੇ

ਆਪ ਹੀ ਆਪ ਸਬ ਖ਼ਾਕ ਮੇਂ ਆ ਗਿਰੇ

ਔਰ ਸੈਯਾਦ ਨੇ ਜ਼ਹ ਕਮਾਂ ਭੀ ਨ ਕੀ

ਐ ਖ਼ੁਦਾ-ਏ-ਬਹਾਰਾਂ ਜ਼ਰਾ ਰਹਮ ਕਰ

ਸਾਰੀ ਮੁਰਦਾ ਰਗੋਂ ਕੋ ਨੁਮੂ ਬਖ਼ਸ਼ ਦੇ

ਸਾਰੇ ਤਿਸ਼ਨਾ ਦਿਲੋਂ ਕੋ ਲਹੂ ਬਖ਼ਸ਼ ਦੇ

ਕੋਈ ਇਕ ਪੇੜ ਫਿਰ ਲਹਲਹਾਨੇ ਲਗੇ

ਕੋਈ ਇਕ ਨਗ਼ਮਾਗਰ ਚਹਚਹਾਨੇ ਲਗੇ

(ਜ਼ਹ ਕਮਾਂ=ਧਨੁਖ ਚੜ੍ਹਾਉਣਾ,ਨੁਮੂ=ਵਿਕਾਸ)

ਐ ਵਤਨ, ਐ ਵਤਨ

ਤੇਰੇ ਪੈਗ਼ਾਮ ਪਰ, ਐ ਵਤਨ, ਐ ਵਤਨ

ਆ ਗਯੇ ਹਮ ਫ਼ਿਦਾ ਹੋ ਤਿਰੇ ਨਾਮ ਪਰ

ਤੇਰੇ ਪੈਗ਼ਾਮ ਪਰ, ਐ ਵਤਨ, ਐ ਵਤਨ

ਨਜ਼ਰ ਕਯਾ ਦੇਂ ਕਿ ਹਮ ਮਾਲਵਾਲੇ ਨਹੀਂ

ਆਨ ਵਾਲੇ ਹੈਂ ਇਕਬਾਲ ਵਾਲੇ ਨਹੀਂ

ਹਾਂ, ਯਹ ਜਾਂ ਹੈ ਕਿ ਸੁਖ ਜਿਸਨੇ ਦੇਖਾ ਨਹੀਂ

ਯਾ ਯੇ ਤਨ ਜਿਸ ਪੇ ਕਪੜੇ ਕਾ ਟੁਕੜਾ ਨਹੀਂ

ਅਪਨੀ ਦੌਲਤ ਯਹੀ, ਅਪਨਾ ਧਨ ਹੈ ਯਹੀ

ਅਪਨਾ ਜੋ ਕੁਛ ਭੀ ਹੈ, ਐ ਵਤਨ, ਹੈ ਯਹੀ

ਵਾਰ ਦੇਂਗੇ ਯਹ ਸਬ ਕੁਛ ਤਿਰੇ ਨਾਮ ਪਰ

ਤੇਰੀ ਲਲਕਾਰ ਪਰ, ਤੇਰੇ ਪੈਗ਼ਾਮ ਪਰ

ਤੇਰੇ ਪੈਗ਼ਾਮ ਪਰ, ਐ ਵਤਨ, ਐ ਵਤਨ

ਹਮ ਲੁਟਾ ਦੇਂਗੇ ਜਾਨਂੇ ਤਿਰੇ ਨਾਮ ਪਰ

ਤੇਰੇ ਗ਼ੱਦਾਰ ਗ਼ੈਰਤ ਸੇ ਮੂੰਹ ਮੋੜਕਰ

ਆਜ ਫਿਰ ਐਰੋਂ-ਗੈਰੋਂ ਸੇ ਸਰ-ਜੋੜਕਰ

ਤੇਰੀ ਇੱਜ਼ਤ ਕਾ ਭਾਵ ਲਗਾਨੇ ਚਲੇ

ਤੇਰੀ ਅਸਮਤ ਕਾ ਸੌਦਾ ਚੁਕਾਨੇ ਚਲੇ

ਦਮ ਮੇਂ ਦਮ ਹੈ ਤੋ ਯਹ ਕਰਨੇ ਦੇਂਗੇ ਨ ਹਮ

ਚਾਲ ਉਨਕੀ ਕੋਈ ਚਲਨੇ ਦੇਂਗੇ ਨ ਹਮ

ਤੁਝਕੋ ਬਿਕਨੇ ਨ ਦੇਂਗੇ ਕਿਸੀ ਦਾਮ ਪਰ

ਹਮ ਲੁਟਾ ਦੇਂਗੇ ਜਾਨਂੇ ਤਿਰੇ ਨਾਮ ਪਰ

ਸਰ ਕਟਾ ਦੇਂਗੇ ਹਮ ਤੇਰੇ ਪੈਗ਼ਾਮ ਪਰ

ਤੇਰੇ ਪੈਗ਼ਾਮ ਪਰ, ਐ ਵਤਨ, ਐ ਵਤਨ

ਆਯੇ ਕੁਛ ਅਬਰ, ਕੁਛ ਸ਼ਰਾਬ ਆਯੇ

ਆਯੇ ਕੁਛ ਅਬਰ, ਕੁਛ ਸ਼ਰਾਬ ਆਯੇ

ਉਸਕੇ ਬਾ'ਦ ਆਯੇ ਜੋ ਅਜ਼ਾਬ ਆਯੇ

ਬਾਮੇ-ਮੀਨਾ ਸੇ ਮਾਹਤਾਬ ਉਤਰੇ

ਦਸਤੇ-ਸਾਕੀ ਮੇਂ ਆਫ਼ਤਾਬ ਆਯੇ

ਹਰ ਰਗ਼ੇ-ਖ਼ੂੰ ਮੇਂ ਫਿਰ ਚਿਰਾਗ਼ਾਂ ਹੋ

ਸਾਮਨੇ ਫਿਰ ਵੋ ਬੇਨਕਾਬ ਆਯੇ

ਉ'ਮਰ ਕੇ ਹਰ ਵਰਕ ਪੇ ਦਿਲ ਕੋ ਨਜ਼ਰ

ਤੇਰੀ ਮੇਹਰੋ-ਵਫ਼ਾ ਕੇ ਬਾਬ ਆਯੇ

ਕਰ ਰਹਾ ਥਾ ਗ਼ਮੇ-ਜਹਾਂ ਕਾ ਹਿਸਾਬ

ਆਜ ਤੁਮ ਯਾਦ ਬੇ-ਹਿਸਾਬ ਆਯੇ

ਨ ਗਯੀ ਤੇਰੇ ਗ਼ਮ ਕੀ ਸਰਦਾਰੀ

ਦਿਲ ਮੇਂ ਯੂੰ ਰੋਜ਼ ਇਨਕਲਾਬ ਆਯੇ

ਜਲ ਉਠੇ ਬਜ਼ਮੇ-ਗ਼ੈਰ ਕੇ ਦਰੋ-ਬਾਮ

ਜਬ ਭੀ ਹਮ ਖ਼ਾਨਮਾਂ-ਖ਼ਰਾਬ ਆਯੇ

ਇਸ ਤਰਹ ਅਪਨੀ ਖ਼ਾਮੋਸ਼ੀ ਗੂੰਜੀ

ਗੋਯਾ ਹਰ ਸਿਮਤ ਸੇ ਜਵਾਬ ਆਯੇ

'ਫ਼ੈਜ਼' ਥੀ ਰਾਹ ਸਰ-ਬ-ਸਰ ਮੰਜ਼ਿਲ

ਹਮ ਜਹਾਂ ਪਹੁੰਚੇ ਕਾਮਯਾਬ ਆਯੇ

(ਅਜ਼ਾਬ=ਦੁੱਖ, ਬਾਮੇ-ਮੀਨਾ=ਸੁਰਾਹੀ ਦੇ ਛੱਜੇ ਉੱਪਰੋਂ, ਮਾਹਤਾਬ=ਚੰਨ,

ਆਫ਼ਤਾਬ=ਸੂਰਜ, ਬਾਬ=ਅਧਿਆਏ, ਖ਼ਾਨਮਾਂ-ਖ਼ਰਾਬ=ਜਿਸਦਾ ਘਰ ਉਜੜ

ਗਿਆ ਹੋਵੇ, ਸਿਮਤ=ਦਿਸ਼ਾ)

ਆਜ ਕੀ ਰਾਤ

ਆਜ ਕੀ ਰਾਤ ਸਾਜ਼ੇ-ਦਰਦ ਨ ਛੇੜ

ਦੁਖ ਸੇ ਭਰਪੂਰ ਦਿਨ ਤਮਾਮ ਹੁਏ

ਔਰ ਕਲ ਕੀ ਖ਼ਬਰ ਕਿਸੇ ਮਾਲੂਮ

ਦੋਸ਼ੋ-ਫ਼ਰਦਾ ਕੀ ਮਿਟ ਚੁਕੀ ਹੈ ਹਦੂਦ

ਹੋ ਨ ਹੋ ਅਬ ਸਹਰ ਕਿਸੇ ਮਾਲੂਮ

ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਹੇਚ ਲੇਕਿਨ ਆਜ ਕੀ ਰਾਤ

ਏਜ਼ਦੀਯਤ ਹੈ ਮੁਮਕਿਨ ਆਜ ਕੀ ਰਾਤ

ਆਜ ਕੀ ਰਾਤ ਸਾਜ਼ੇ-ਦਰਦ ਨ ਛੇੜ

ਅਬ ਨ ਦੁਹਰਾ ਫ਼ਸਾਨਹਾ-ਏ-ਅਲਮ

ਅਪਨੀ ਕਿਸਮਤ ਪੇ ਸੋਗਵਾਰ ਨ ਹੋ

ਫ਼ਿਕਰੇ-ਫ਼ਰਦਾ ਉਤਾਰ ਦੇ ਦਿਲ ਸੇ

ਉਮਰੇ-ਰਫ਼ਤਾ ਪੇ ਅਸ਼ਕਬਾਰ ਨ ਹੋ

ਅਹਦੇ-ਗ਼ਮ ਕੀ ਹਿਕਾਯਤੇਂ ਮਤ ਪੂਛ

ਹੋ ਚੁਕੀਂ ਸਬ ਸ਼ਿਕਾਯਤੇਂ ਮਤ ਪੂਛ

ਆਜ ਕੀ ਰਾਤ ਸਾਜ਼ੇ-ਦਰਦ ਨ ਛੇੜ

(ਦੋਸ਼ੋ-ਫ਼ਰਦਾ=ਲੰਘੀ ਰਾਤ ਤੇ ਆਉਣ ਵਾਲਾ ਕੱਲ੍ਹ,

ਏਜ਼ਦੀਯਤ=ਖ਼ੁਦਾਈ, ਅਲਮ=ਦੁੱਖ, ਫ਼ਿਕਰੇ-ਫ਼ਰਦਾ=

ਭਵਿਖ ਦੀ ਚਿੰਤਾ, ਉਮਰੇ-ਰਫ਼ਤਾ=ਲੰਘੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ,

ਅਹਦੇ-ਗ਼ਮ=ਦੁੱਖ ਦੇ ਦਿਨ)

ਚਸ਼ਮੇ-ਮਯਗੂੰ ਜ਼ਰਾ ਇਧਰ ਕਰ ਦੇ

ਚਸ਼ਮੇ-ਮਯਗੂੰ ਜ਼ਰਾ ਇਧਰ ਕਰ ਦੇ

ਦਸਤੇ-ਕੁਦਰਤ ਕੋ ਬੇ-ਅਸਰ ਕਰ ਦੇ

ਤੇਜ਼ ਹੈ ਆਜ ਦਰਦੇ-ਦਿਲ ਸਾਕੀ

ਤਲਖ਼ੀ-ਏ-ਮਯ ਕੋ ਤੇਜ਼ਤਰ ਕਰ ਦੇ

ਜੋਸ਼ੇ-ਵਹਸ਼ਤ ਹੈ ਤਿਸ਼ਨਾਕਾਮ ਅਭੀ

ਚਾਕ-ਦਾਮਨ ਕੋ ਤਾ-ਜਿਗਰ ਕਰ ਦੇ

ਮੇਰੀ ਕਿਸਮਤ ਸੇ ਖੇਲਨੇਵਾਲੇ

ਮੁਝਕੋ ਕਿਸਮਤ ਸੇ ਬੇ-ਖ਼ਬਰ ਕਰ ਦੇ

ਲੁਟ ਰਹੀ ਹੈ ਮਿਰੀ ਮਤਾਏ-ਨਿਆਜ਼

ਕਾਸ਼ ਵਹ ਇਸ ਤਰਫ਼ ਨਜ਼ਰ ਕਰ ਦੇ

'ਫ਼ੈਜ਼' ਤਕਮੀਲੇ-ਆਰਜ਼ੂ ਮਾਲੂਮ

ਹੋ ਸਕੇ ਤੋ ਯੂੰ ਹੀ ਬਸਰ ਕਰ ਦੇ

(ਚਸ਼ਮੇ-ਮਯਗੂੰ=ਸ਼ਰਾਬੀ-ਅੱਖਾਂ, ਤਿਸ਼ਨਾਕਾਮ=ਪਿਆਸਾ, ਮਤਾਏ-ਨਿਆਜ਼=

ਬੇਨਤੀ ਦੀ ਪੂੰਜੀ, ਤਕਮੀਲੇ-ਆਰਜ਼ੂ=ਕਾਮਨਾ ਦੀ ਪੂਰਤੀ)

ਦਿਲੇ-ਮਨ ਮੁਸਾਫ਼ਿਰੇ-ਮਨ

ਮਿਰੇ ਦਿਲ, ਮਿਰੇ ਮੁਸਾਫ਼ਿਰ

ਹੁਆ ਫਿਰ ਸੇ ਹੁਕਮ ਸਾਦਿਰ

ਕਿ ਵਤਨ-ਬਦਰ ਹੋਂ ਹਮ ਤੁਮ

ਦੇਂ ਗਲੀ-ਗਲੀ ਸਦਾਏਂ

ਕਰੇਂ ਰੁਖ਼ ਨਗਰ-ਨਗਰ ਕਾ

ਕਿ ਸੁਰਾਗ਼ ਕੋਈ ਪਾਏਂ

ਕਿਸੀ ਯਾਰ-ਏ-ਨਾਮਾ-ਬਰ ਕਾ

ਹਰ ਏਕ ਅਜਨਬੀ ਸੇ ਪੂਛੇਂ

ਜੋ ਪਤਾ ਥਾ ਅਪਨੇ ਘਰ ਕਾ

ਸਰ-ਏ-ਕੂ-ਏ-ਨ-ਆਸ਼ਨਾਯਾਂ

ਹਮੇਂ ਦਿਨ ਸੇ ਰਾਤ ਕਰਨਾ

ਕਭੀ ਇਸ ਸੇ ਬਾਤ ਕਰਨਾ

ਕਭੀ ਉਸ ਸੇ ਬਾਤ ਕਰਨਾ

ਤੁਮਹੇਂ ਕਯਾ ਕਹੂੰ ਕਿ ਕਯਾ ਹੈ

ਸ਼ਬ-ਏ-ਗ਼ਮ ਬੁਰੀ ਬਲਾ ਹੈ

ਹਮੇਂ ਯੇ ਭੀ ਥਾ ਗ਼ਨੀਮਤ

ਜੋ ਕੋਈ ਸ਼ੁਮਾਰ ਹੋਤਾ

'ਹਮੇਂ ਕਯਾ ਬੁਰਾ ਥਾ ਮਰਨਾ

ਅਗਰ ਏਕ ਬਾਰ ਹੋਤਾ"

ਲੰਦਨ, ੧੯੭੮

(ਸਾਦਿਰ=ਐਲਾਨ, ਸਰ-ਏ-ਕੂ-ਏ-ਨ-ਆਸ਼ਨਾਯਾਂ=

ਅਣਜਾਣ ਗਲੀਆਂ ਵਿਚ)

ਤਿਰੇ ਗ਼ਮ ਕੋ ਜਾਂ ਕੀ ਤਲਾਸ਼ ਥੀ, ਤਿਰੇ ਜਾਂ-ਨਿਸਾਰ ਚਲੇ ਗਯੇ

ਤਿਰੇ ਗ਼ਮ ਕੋ ਜਾਂ ਕੀ ਤਲਾਸ਼ ਥੀ, ਤਿਰੇ ਜਾਂ-ਨਿਸਾਰ ਚਲੇ ਗਯੇ

ਤਿਰੀ ਰਹ ਮੇਂ ਕਰਤੇ ਥੇ ਸਰ ਤਲਬ, ਸਰੇ-ਰਹਗੁਜ਼ਾਰ ਚਲੇ ਗਯੇ

ਤਿਰੀ ਕਜ-ਅਦਾਈ ਸੇ ਹਾਰਕੇ ਸ਼ਬੇ-ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਚਲੀ ਗਯੀ

ਮਿਰੇ ਜ਼ਬਤੇ-ਹਾਲ ਸੇ ਰੂਠਕਰ ਮਿਰੇ ਗ਼ਮਗੁਸਾਰ ਚਲੇ ਗਯੇ

ਨ ਸਵਾਲੇ-ਵਸਲ, ਨ ਅਰਜ਼ੇ-ਗ਼ਮ, ਨ ਹਿਕਾਯਤੇਂ ਨ ਸ਼ਿਕਾਯਤੇਂ

ਤਿਰੇ ਅਹਦ ਮੇਂ ਦਿਲੇ-ਜ਼ਾਰ ਕੇ ਸਭੀ ਇਖ਼ਤਿਆਰ ਚਲੇ ਗਯੇ

ਯੇ ਹਮੀਂ ਥੇ ਜਿਨਕੇ ਲਿਬਾਸ ਪਰ ਸਰੇ-ਰੂ ਸਿਯਾਹੀ ਲਿਖੀ ਗਯੀ

ਯਹੀ ਦਾਗ਼ ਥੇ ਜੋ ਸਜਾ ਕੇ ਹਮ ਸਰੇ-ਬਜ਼ਮੇ-ਯਾਰ ਚਲੇ ਗਯੇ

ਨ ਰਹਾ ਜੁਨੂਨੇ-ਰੁਖ਼ੇ-ਵਫ਼ਾ, ਯੇ ਰਸਨ ਯੇ ਦਾਰ ਕਰੋਗੇ ਕਯਾ

ਜਿਨਹੇਂ ਜੁਰਮੇ-ਇਸਕ ਪੇ ਨਾਜ਼ ਥਾ ਵੋ ਗੁਨਾਹਗਾਰ ਚਲੇ ਗਯੇ

(ਕਜ-ਅਦਾਈ=ਅਦਾਵਾਂ ਦਿਖਾਣਾ, ਜ਼ਬਤੇ-ਹਾਲ=ਆਪਣੀ ਹਾਲਤ ਤੇ ਸਬਰ,

ਅਹਦ=ਯੁਗ)

ਕਬ ਯਾਦ ਮੇਂ ਤੇਰਾ ਸਾਥ ਨਹੀਂ

ਕਬ ਯਾਦ ਮੇਂ ਤੇਰਾ ਸਾਥ ਨਹੀਂ, ਕਬ ਹਾਥ ਮੇਂ ਤੇਰਾ ਹਾਥ ਨਹੀਂ

ਸਦ ਸ਼ੁਕਰ ਕੇ ਅਪਨੀ ਰਾਤੋਂ ਮੇਂ ਅਬ ਹਿਜ਼ਰ ਕੀ ਕੋਈ ਰਾਤ ਨਹੀਂ

ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਹੈ ਅਗਰ ਹਾਲਾਤ ਵਹਾਂ, ਦਿਲ ਬੇਚ ਆਯੇਂ ਜਾਂ ਦੇ ਆਯੇਂ

ਦਿਲਵਾਲੋ ਕੂਚਾ-ਏ-ਜਾਨਾਂ ਮੇਂ ਕਯਾ ਐਸੇ ਭੀ ਹਾਲਾਤ ਨਹੀਂ

ਜਿਸ ਧਜ ਸੇ ਕੋਈ ਮਕਤਲ ਮੇਂ ਗਯਾ, ਵੋ ਸ਼ਾਨ ਸਲਾਮਤ ਰਹਤੀ ਹੈ

ਯੇ ਜਾਨ ਤੋ ਆਨੀ ਜਾਨੀ ਹੈ, ਇਸ ਜਾਂ ਕੀ ਤੋ ਕੋਈ ਬਾਤ ਨਹੀਂ

ਮੈਦਾਨੇ-ਵਫ਼ਾ ਦਰਬਾਰ ਨਹੀਂ, ਯਾਂ ਨਾਮੋ-ਨਸਬ ਕੀ ਪੂਛ ਕਹਾਂ

ਆਸ਼ਿਕ ਤੋ ਕਿਸੀ ਕਾ ਨਾਮ ਨਹੀਂ, ਕੁਛ ਇਸ਼ਕ ਕਿਸੀ ਕੀ ਜ਼ਾਤ ਨਹੀਂ

ਗਰ ਬਾਜ਼ੀ ਇਸ਼ਕ ਕੀ ਬਾਜ਼ੀ ਹੈ, ਜੋ ਚਾਹੋ ਲਗਾ ਦੋ ਡਰ ਕੈਸਾ

ਗਰ ਜੀਤ ਗਯੇ ਤੋ ਕਯਾ ਕਹਨਾ, ਹਾਰੇ ਭੀ ਤੋ ਬਾਜ਼ੀ ਮਾਤ ਨਹੀਂ

(ਮਕਤਲ=ਕਤਲਗਾਹ)